Rozdział 3

"Życie ludzkie to tryliony drobnych zdarzeń. O jednych zapominamy, o innych pamiętamy przez całe nasze życie." - "Four Rooms"




MUZYKA

Palące słońce wzeszło tego dnia bardzo wcześnie i jak na złość przedostawało się do wnętrza sypialni, świecąc wprost na moją twarz. Zdezorientowana nagłym przerwaniem snu, przysłoniłam dłonią oczy, ponieważ czułam się jakby miały lada chwila wypaść z orbit. Nie miałam najmniejszej ochoty, by wysuwać się spod cieplutkiej kołdry, jednak już pięć minut po uniesieniu przeze mnie powiek, rozległo się natarczywe pukanie do drzwi mojego mieszkania. Była środa jedenastego września, do tego godzina szósta- trzydzieści i prawdę mówiąc, trzeba było być szaleńcem, by zapuszczać się w taką dzielnicę o tej porze. Niechętnie wysunęłam na zewnątrz jedną nogę, na której od razu pojawiła się gęsia skórka. W mieszkaniu jak zwykle było zimno, gdyż właściciele kamienicy, mimo skarg połowy odważniejszych mieszkańców, uważali ogrzewanie za zbędny luksus. Podreptałam do przedpokoju, starając się jak najmniej dotykać stopami przerażająco chłodnej podłogi.

- Dzień doberek, Kochanie.- wykrzyknął Luke, sprawnie mijając mnie w progu.

- Co ty tutaj do cholery robisz?- warknęłam, ignorując fakt iż stałam jedynie w czarnej, gładkiej bieliźnie.

- Przyszedłem obudzić Cię. Po siódmej mamy być na uniwerku.- ten firmowy, cwaniacki uśmiech błądził po jego ustach. Dokładnie tak jak zapamiętałam to w czerwcu, kiedy to ostatni raz widzieliśmy się.

- Nie idę.

- Ależ idziesz.

Złapałam fioletowy satynowy szlafrok, by okryć się nim. Nie chciałam, aby chłopak dostrzegł ciemne siniaki zdobiące moje ramiona oraz biodra, stanowiące pamiątkę po moim ostatnim wieczorze.

- Zimno ci?

Jego tors wszedł w kontakt z moimi plecami, a głowa spoczęła na ramieniu, gdy wtulił się w moje obolałe ciało. Jak zwykle był ciepły i pachniał drogimi męskimi perfumami, które po prostu wielbiłam. Bez problemu mogłam poczuć napinające się mięśnie jego brzucha, kiedy wykonywał  nawet najmniejszy ruch. Machnął głową , a kapelusz opadł na podłogę, po czym poturlał się pod krzesło. Pod koniec pierwszej klasy zbliżyliśmy się do siebie i nie wiem jak, ale w pewnym sensie staliśmy się takimi filmowymi „przyjaciółmi z przywilejami”. Co to oznaczało? Hm… Całowanie, przytulanie, spanie ze sobą, mając przy tym pewność, że żadne z naszej dwójki nie zakocha się w drugim. Pasował mi taki układ, pod warunkiem iż naprawdę nie wpleciemy w nasze relacje miłości lub innych zbędnych uczuć.

- Napijemy się kawki.- stwierdził, próbując złączyć nasze wargi w pocałunku, jednak ja zakryłam usta dłonią, twierdząc że nie myłam jeszcze zębów.

- Muszę coś na siebie ubrać.

- Nie musisz.- rzucił sugestywnym tonem, siadając przy stole.- If You know, what I mean.

Spojrzałam na niego wzrokiem mówiącym „Jesteś idiotą.”, po czym zajęłam krzesło po drugiej stronie mebla.

- Nadal upierasz się, żeby tutaj mieszkać?- rozejrzał się po otaczających nas przedmiotach.

- Nie zaczynaj znowu. Nie zwalę się na głowie Danielle… Jai zresztą mnie nie lubi, so…

- Jai jest dziwny.

- To twój bliźniak, więc ty też musisz być dziwny.

- A kto powiedział, że nie jestem?

- Boże.- uderzyłam się w twarz, na co on zaśmiał się perliście.

- Pij. Pij.

Pod mój nos został podsunięty biały kubek z logo Starbucks’a z moją ulubioną latte w środku.

- Jakikolwiek Starbucks był otwarty o takiej godzinie?- zdziwiłam się.

- Jeden. Szedłem przez Oxford Street.

- Co? Po co?

- Miałem kilka spraw do załatwienia.

Pokiwałam głową, nie ciągnąc dalej tego tematu. Dopiłam do końca gorący napój, po czym wyjęłam z szafy i szuflad poszczególne części zaplanowanego ubioru. Zajęłam toaletę, by wykonać tam podstawowe czynności, a kiedy wyszłam zastałam Lukey’a, robiącego sobie selfie moim telefonem.

- Słowo daję. Jesteś gorszy niż nie jedna dziewczyna.- jęknęłam.

- Pff. Jesteś sztywna.

- Jesteś głupi.

Jego oczy błysnęły niebezpiecznie i akurat, gdy szykowałam się do ucieczki, ujął mnie w talii, po czym zaczął kręcić się wokół własnej osi.

- Przestań! Luke!- wymachiwałam nogami.

- A co za to dostanę?

- Co tylko chcesz! Puść! Zaraz zwymiotuję!

Zachwiałam się delikatnie, wpadając na jego klatkę piersiową.

- Co tylko chcę, tak?

- Yhym.- mruknęłam, wiedząc iż popełniłam błąd.

- Będziemy dzisiaj chodzić o tak…- splótł nasze palce.- I… Wieczorem przyjdziesz do mnie.

- Ale…

- Jai śpi u Jake’a, a Danielle nie będzie przez pierwszy tydzień.

- Dlaczego?

- Jest jeszcze u rodziców. Mama zachorowała, więc musiała polecieć do Australii.

- Kurwa.

- Wychodzimy?

W drodze na uniwersytet żartowaliśmy, a Luke co jakiś czas składał szybki całus na moich ustach. Jego melonik ostatecznie spoczął na mojej głowie, ponieważ jak stwierdził, pasował on do mojego stroju.

- Hej!- wrzasnął Jake, machając do nas.

- Siema, Stary!

Delikatnie wysunęłam swoją rękę z uścisku, przez co Luke popatrzył na mnie smutnym wzrokiem.

- Lottie.- burknął.

- Słyszeliście, że Cam i Nash odeszli?- zapytał Lucas.

- Nah. Naprawdę? Dlaczego?- posmutniałam.

- Przeprowadzili się z rodzicami do Atlanty.

- Będę za nimi tęskniła.

Serio. Byli najpozytywniejszymi osobami, jakie dane było mi poznać.

- Ciekawe, kto będzie naszym wychowawcą.- szturchnął mnie Lucas.

- Mam nadzieję, że nikt zaraz po studiach.

- Ej! Ej! Słyszeliście kto ma wystąpić w Londynie?!- Jake wydawał się być podekscytowany.

- No kto?

- Macklemore & Ryan Lewis!

Moje serce zatrzymało się na kilka sekund! Ben i Ryan potrzebowali ponad roku, by zechcieć wystąpić w Anglii. Ich trasa po Stanach Zjednoczonych akurat dobiegała końca, a tę po Europie miał rozpocząć koncert w stolicy!

- Kiedy?!

- Jutro!

Mój entuzjazm od razu spadł do poziomu zerowego, bo przecież nie było szans na dostanie biletu nawet na miejscu pomiędzy toaletą, a śmietnikiem.

- Co jest?- zapytał Brooks.

- Cholernie chciałabym zobaczyć ich na żywo.

- …. Może znajdę jeszcze jakieś dwa bilety.

- Nie musisz! Mam jeden wolny! Lots, idziesz ze mną?!- Hale skakał w miejscu.

- Jasne!

Szybko przytuliłam przyjaciela, po czym napisałam o tym na Twitterze. W tamtym momencie byłam w całkowitym stanie euforii! Nie mogłam po prostu uwierzyć, że zobaczę swoich idoli!

- Dzisiaj w kinie jest maraton filmów akcji. Idziemy?- Tom usiadł na ławce, przeglądając coś na swoim telefonie.

- Jasne.- Jake nadal nie mógł ustać w jednym miejscu.

- Lottie?

Luke utkwił we mnie swój wzrok, jakby tylko czekał na moją odpowiedź.

- Nie mogę..- wzruszyłam ramionami.

Przemówienie dyrektora jak zwykle było bardzo długie, nudne i miało taką samą treść jak co roku. Przedstawił pierwszym klasom grono pedagogiczne, a mojej klasie naszego nowego wychowawcę. Setki uczniów gnieździło się w dużej auli i naprawdę trudno było znaleźć tam jakiekolwiek wolne miejsce dla siebie. Większość osób po prostu wychodziło na zewnątrz, ponieważ nie byli w stanie znieść wysokiej temperatury w budynku. Ja sama zgubiłam gdzieś swoich przyjaciół i jedynie kręciłam się wokół.

- Tu jesteś.- zamruczał ktoś przy moim uchu, przygryzając jego płatek. Panował taki zgiełk, iż bez odwrócenia się nie potrafiłam określić kto za mną stał.

- Luke! Wystraszyłeś mnie!- pacnęłam go delikatnie.

- O to chodziło, duh. Odprowadzić Cię?

- Nie trzeba. Przyjdę do Ciebie o… Dziewiętnastej?

- Pasuje. Do zobaczenia, Honey.

Z uniwersytetu powędrowałam wprost do Liam’a.

- Um. Hej.- przywitałam cicho Demi, po czym wręczyłam jej plik banknotów.- Dasz to Liam’owi?

- Jasne. Nie wejdziesz?

- Nieee. Muszę coś załatwić.

- Nie daj się prosić… No dalej.- uchyliła się, by ukazać wnętrze tak dawno nie widzianego przeze mnie domu.

- Dems…

- Dawaj, Kochanie.

Ostatecznie wylądowałyśmy w kuchni, gdzie przy kawie Demi rozpoczęła przesłuchanie na temat tego co się u mnie ostatnio działo.

- Masz chłopaka?- wiedziałam, iż to pytanie w końcu padnie.

- Nie, nie mam. Jest mi dobrze samej.

- A jest jakiś kandydat?

- … Hm.. Powiedzmy, że jest jeden.- uśmiechnęłam się pod nosem.

- Jak ma na imię?

- Ja… Nie chcę o tym teraz mówić.

- Okey? A Louis? Kontaktował się z Tobą?

- Nie. Muszę iść. Pa.

- Do zobaczenia w piątek, tak?

- Yhym.

- Pa.

Niemal biegiem opuściłam posiadłość Payne’a, by nie ciągnąć dalej rozmowy, której temat zszedł oczywiście na Tomlinson’a. Nie miałabym na tyle siły, by wymawiać na głos jego imię i nie płakać. Demi co prawda jako jedyna była wobec mnie tak samo miła, jak rok wcześniej, jednak moje doświadczenia zabraniały mi ufania komukolwiek. Zdecydowanie wolałam uciekać przed zobowiązaniami i trudami dnia codziennego. Odkąd stałam się nieczułą suką wszystko było łatwiejsze… Mogłam robić wszystko co tylko ja uważałam za słuszne.

Zmieniłam ubrania z tych oficjalnych na podarte rajstopy, glany oraz czarną sukienkę, po czym spakowałam pidżamę do plecaka, by spędzić noc z Luke’iem.  Jego, Jai’a oraz Danielle mieszkanie znajdowało się w lepszej części Londynu i potrzebowałam dwudziestu kilku minut na dojście na miejsce. Zadzwoniłam domofonem, by moment później szklane drzwi ustąpiły.

- Heeee…- Luke przywitał mnie przemiłym pocałunkiem.

- Hej, Piękna.

Wbrew moim oczekiwaniom, wnętrze było schludne i czyste, mimo nieobecności siostry chłopców.

- Może zrobimy kolację?- zaproponował, na co jedynie wzruszyłam ramionami.

Wyjęliśmy wszystkie potrzebne składniki z lodówki. Brooks obserwował mnie, kiedy żwawo kroiłam warzywa.

- Chyba nie jestem jednak głodny….- mruknął, wkładając dłoń pod moją sukienkę.

________________________________________________________________________

Hej.

Przepraszam za duże opóźnienie z tym rozdziałem, ale miałam

nie lada problem z napisaniem trójki.

Mam nadzieję, że mimo niskiej jakości spodoba się chociaż części z was. 

Cholernie nudny, ale najlepszy z wszystkich wersji jakie udało mi się sklecić ;c 

PROSZĘ NIECH KAŻDY SKOMENTUJE :)